Processing...
कधी कधी
उगाचंच बोलावं वाटतं, लिहावं वाटतं आणि उगाचंच मुद्दा सोडून मुद्दामहून भरकटावं
वाटतं !
कधी कधी मनात
असतं ते ओठांवर येत नाही, ओठात असतं जे, ते कागदावर उतरत नाही आणि जे कागदावर
लिहीतो ते, मनात असतंच असं नाही !
कधी कधी स्वैर
वागावं वाटतं, बंधनं झुगारून टाकावीत वाटतं. एकदा...फक्त एकदा पेटून उठावं आणि
घ्यावं मिठीत आपल्याच प्रतिमेला अन टाकावं श्वास गुदमरेपर्यंत जखडून स्वत:च्याच
मिठीत !
कधी कधी
शब्दांचीही कत्तल करून टांगावी वाटतात कत्तलखाण्यातील आकड्यांना, जनावरांप्रमाणं !
आणि स्वत:च चौकात उभं राहून बोली लावावी त्यांच्याच रक्ताची, मेंदूची अन अवयवांची
! आणि मधेच हटकावे घिरट्या घालणार्‍या कावळ्यांना अन चटावून लाचारपणे तासनतास बसून
लाळ गाळणार्‍या कुत्र्यांना !
कधी कधी
मौनालाही कुंटणखान्यात नेवून येथेच्छ भोगावं वाटतं, ओरबडावं वाटतं सारं अंग आणि
रक्ताळलेल्या जखमांचे पुन्हा-पुन्हा चावे घ्यावे वाटतात.
कधी कधी
माझ्याच जाळ्यात मीच गुरफटत जातो. माझ्याच दारात मीच उपरा ठरतो. माझ्याच आरशात मीच
अनोळखी असतो.
कधी कधी वाटतं
घ्यावी झेप जाती-पातीच्या पलिकडे माणुसकीच्या जंगलात अन तोडू द्यावेत लचके जंगलातील
सैतान, पिशाच्च्य आणि चांडाळांना !
अजूनही...अजूनही,
रात सरता सरत नाही. अजूनही मनात आहे ते ना ओठांवर येते आहे ना कागदावर उतरत आहे !
अजूनही स्वत:ला शोधण्य़ाच्या हट्टापायी कित्येकदा हरवतोय मी !!
कधी....कधी...अजूनही
!!!
-
अनुप
